List Biskupów
Katolickiego Kościoła Narodowego
z okazji
100 lecia odzyskania niepodległości
przez Rzeczpospolitą Polską
Święto odzyskania przez naszą umiłowaną Ojczyznę niepodległości a szczególnie ten piękny jubileusz 100- lecia, który przeżywamy przez cały 2018 rok, w sposób naturalny sprzyja refleksji na temat naszej historii ojczystej i aktualnej kondycji moralnej naszego społeczeństwa.
Umiłowani Bracia Kapłani, Siostry i Bracia
- Drogi ku Niepodległej
W końcu XVIII wieku, w środku Europy, została popełniona zbrodnia rozbiorów. Potężne państwo, oparte na chrześcijańskich korzeniach, zostaje starte z mapy Europy i świata. Święty Jan Paweł II mówił :
„To bolesne, w swej istocie negatywne doświadczenie stało się jakby nową kuźnią polskiego patriotyzmu”.
Pokolenia, które szły poprzez lata niewoli, nie poginęły jednak w ciemnościach jak oczekiwali zaborcy. Zachowały Boży pokój, zaufały nadziei i Bożej Opatrzności. Rozpoczęły drogę ku Niepodległości, drogę powstańczych zrywów, ufnej modlitwy, drogę codziennej pracy, nauki, życiowej aktywności. Polskie serca otwierały na dzieła literackie Mickiewicza, Krasińskiego, Słowackiego, Norwida, Wyspiańskiego, Sienkiewicza. To one utwierdzały narodowego ducha, uczyły miłości i odpowiedzialności za losy Ojczyzny.
W listopadowy dzień 1918 roku, nowy blask rozświetlił przestrzeń Ojczyzny. „Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką” (Iz 9, 1). Dziś, kiedy świętujemy 100 rocznicę Niepodległości do apelu narodowej pamięci przywołujemy tych wielkich mężów ducha, myśli, żołnierskich czynów, którzy w drodze ku Niepodległej bardzo dobrze zasłużyli się Ojczyźnie. Dziś dziękujemy Bogu, za naszych narodowych bohaterów tamtych chwil Józefa Piłsudskiego, Romana Dmowskiego, Ignacego Paderewskiego, Wincentego Witosa, generał Józefa Hallera.
Wspominamy tych, którzy żołnierskim szlakiem szli ku Niepodległej: legionistów z I-wszej i II-giej Brygady, Żołnierzy Błękitnej Armii, Polskiego Korpusu w Rosji, lwowskie i przemyskie Orlęta i wielkopolskich powstańców.
Drogą wierności dziedzictwu 11 listopada szli żołnierze podziemia komunistycznego powojennych lat, pokolenia akowskie, pokolenia ludzi pracy z Poznania, Wybrzeża , Radomia i Ursusa.
- Dziedzictwo tamtego dnia
W całym przeżywanym bieżącym roku, a już szczególnie w ten świąteczny dzień, który w tę setną rocznicę przypada w 32 niedzielę zwykłą w kalendarzu liturgicznym, kiedy także wspominamy dzień solidarności z Kościołem prześladowanym na świecie , pytamy siebie o dziedzictwo 11 listopada 1918 roku. O jego obecności dziś; w świadomości obywateli naszego kraju, w historycznej pamięci, tej szkolnej i edukacyjnej, a także w postawach i działaniach tych, którzy są odpowiedzialni za losy naszej umiłowanej Ojczyzny.
Czasem mamy takie obserwacje jakoby to dziedzictwo było pomniejszane, spychane w cień, albo nawet lekceważone.
Stąd gromadzimy się dziś w świątyniach, aby dziękować Bogu za tamten listopadowy dzień, dzień wolności. Na tę rocznicę w świątyniach są robione okolicznościowe dekoracje, bierzemy czynny udział w manifestacjach, w przedstawianych rekonstrukcjach militarnych, słuchamy żołnierskich pieśni. Wszystko to po to, aby wracała w nas i ciągle żyła pamięć o tej dawnej, jakże ważnej godzinie w polskich dziejach.
Zwracamy nasze spojrzenia ku temu, co tworzy naszą narodową tożsamość – katolickiej wierze, historii, kultury, znakom i symbolom naszej polskiej tradycji, ku miejscom w polskiej przestrzeni, w których trwa Polska : narodowemu sanktuarium na Jasnej Górze, Wawelskiemu Wzgórzu, pomnikom, grobom królów, bohaterów .
To wszystko winno scalać dzieci Narodu polskiego, które z nadzieją na lepsze jutro winni patrzeć w przyszłość. Dlatego przed wielu laty Prymas Tysiąclecia mówił do nas:
„ Naród, który odcina się od historii, który się jej wstydzi, który wychowuje młode pokolenia bez przywiązań historycznych – to naród renegatów”.
- Miłość do Ojczyzny
Miłość do Ojczyzny nakazuje nam troskę o nią. W czym wyraża się współczesny patriotyzm ? Przede wszystkim w szacunku do narodowej historii, tradycji, języka, wiary, kultury.
Ten, kto kocha Polskę, nie może godzić się, aby była ona byle jaka – wyzuta w wartości takich jak miłość i sprawiedliwość w sferze społecznej, solidarności i prawdy.
Dziś dużo się mówi o kryzysie politycznym i gospodarczym. Brakuje jednak niepokoju o sprawy równie ważne. Wydaje się, że wielu lekceważy śmiertelne zagrożenie wynikające z powszechnego upadku autorytetów moralnych, zaniku zaufania społecznego, braku solidarności międzypokoleniowej. Poprzez to stajemy się egoistyczni i wygodni. Dusze wielu ludzi zostały zatrute przez propagandę zła i jakże umiejętnie sączący fałsz.
Ośmiesza się wiele wartości narodowych, a przeciwko Chrystusowemu Kościołowi, który przez wieki uczył i uczy, by Ojczyznę kochać jak matkę , prowadzi się medialną nagonkę, mającą na celu zagłuszenie głosu.
Jakże zawstydzają nas ci wszyscy, którzy w czasie niewoli żyli wielkimi ideałami i byli gotowi oddać swe młode życie za Boga, honor i Ojczyznę. Bohaterscy powstańcy, harcerze, duchowni, a także ci, którzy poprzez sumienną pracę kładli fundamenty pod naszą wolna Polskę.
Naszym obowiązkiem jest modlitwa za Ojczyznę. Naszym świętym obowiązkiem wobec tych pokoleń Polaków, którym zawdzięczamy to, że możemy żyć w wolnej Polsce, jest nasza wdzięczna modlitwa.
Oby modlitwa zanoszona do Boga w setną rocznicę Niepodległości pomogła nam odnaleźć na nowo poczucie narodowej jedności i siły.
Tej jedności nam dziś bardzo potrzeba. Potrzeba nam modlitwy o mądrość i jedność naszego Narodu. Trzeba nam także czuwać, aby naszego bytu narodowego nie zamienić w wegetację nastawioną tylko i wyłącznie na zysk, przyjemność, egoizm. Musimy z troską podjąć dzieło wychowania młodych w duchu wartości chrześcijańskich, wartości patriotycznych.
Inną naszą patriotyczną powinnością jest dbanie o dobre imię naszej Ojczyzny. Nie możemy się godzić, by je szargano w kraju i poza jej granicami.
Siostry i Bracia w Chrystusie Panu
W tym świątecznym jubileuszu przynosimy do Chrystusa nasze troski, nasze obawy. Jest ich z pewnością wiele. Dotykają bowiem każdego z nas. Przynosimy także nasze radości, które daje nam życie w Ojczyźnie. Te mierzone miarą polskiego serca.
Prośmy Pana wieków, aby nasza umiłowana Ojczyzna, stawała się ziemią miłości, braterskiej wspólnoty, szacunku dla swoich dzieci, ziemią nadziei, Królestwem Chrystusa. „ Niech będzie z nami Pan, nasz Bóg jak był z naszymi przodkami! Niech nas nie opuszcza i nie odrzuca nas, ale nakłoni do siebie nasze serca, abyśmy chodzili Jego drogami, strzegąc Jego poleceń, praw i nakazów, do których zobowiązał naszych przodków” (1 Kr 8, 57).
W ten świąteczno-jubileuszowy dzień kierujemy także nasze spojrzenie ku wyżynom Nieba, z Jego Matką Maryją, która dana jest naszemu Narodowi jako przedziwna pomoc i obron, a która jest naszą Królową i również naszą Matką .
Na przeżywanie święta polskiego Narodu, pamiątką tamtego listopadowego dnia sprzed 100 laty, który stał się dniem „nowego początku” w dziejach Ojczyzny, udzielamy biskupiego błogosławieństwa „W imię Ojca + i Syna + i Ducha Świętego. Amen.
Pierwszy Biskup Kościoła
+ Adam Rosiek
Biskup Pomocniczy
+ Andrzej Lipiński
Napisano, w dniu Pańskim 17 września 2018 A.D.
Dodaj komentarz