Maryja otwiera przed nami zapieczętowaną księgę, aby zostały ujawnione zawarte w niej tajemnice. To do Niej odnoszą się słowa: „Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod Jej stopami, a na Jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu”. W osobie „łaski pełnej”, „Niepokalanej” odzwierciedla się światło „słońca”, którym jest Bóg. Światło słońca to symbol niebieskiej chwały. Maryja jest prześwietlona Bogiem, który mieszka w niedostępnej światłości i sama prowadzi nas w tajemnicę Boga.
Księżyc pod stopami Maryi jest znakiem mijającego czasu, jest znakiem życia doczesnego, które ma swój kres. Maryja wzięta do nieba jest ponad czasem. Ona wypełniła swój czas i pomaga nam odkrywać wartość każdego dnia i każdej chwili w naszym życiu. Obraz biblijnej Niewiasty jest ozdobiony wieńcem z dwunastu gwiazd. To symbol wyniesienia Maryi ponad sprawy doczesne. Dwanaście jest jedną z biblijnych liczb oznaczających spełnienie, doskonałość, wypełnienie planów Boga. Można powiedzieć, że Maryja, która znajduje się w centrum ludu Bożego, dobrze zna się na wszystkich doczesnych sprawach. Wie, jak w ziemskim czasie dojrzewać do niebieskiej pełni, jak przeżywać życie w perspektywie życia wiecznego.
Matce niebieskiej, która jest światłem w nocy, wiele zawdzięczamy. W Niej, obecnej w każdym momencie historii zbawienia, dostrzegamy niezłomne świadectwo wiary. Ona, Matka nadziei, podtrzymuje nas w chwilach ciemności, trudności, zniechęcenia, pozornego niepowodzenia lub prawdziwych ludzkich porażek. Maryja, nasza nadzieja, pomaga nam uczynić z naszego życia ofiarę miłą Ojcu Niebieskiemu oraz radosny dar dla braci, która to postawa zawsze patrzy w przyszłość.
Warto więc zapatrzeć się w Matkę naszego zawierzenia.
Dodaj komentarz