Ewangelia (Mk 9, 2-10)
Pielgrzymując na ziemi, uczestniczymy w życiu wiecznym
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam się przemienił wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden na ziemi folusznik wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co powiedzieć, tak byli przestraszeni.
I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!» I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy „powstać z martwych”.
Kościół w dniu dzisiejszym prowadzi nas na Górę Tabor, gdzie dokonało się wielkie wydarzenie – Przemienienie Chrystusa. W czasie tego zdarzenia uczniowie po raz pierwszy oglądali Chrystusa w innej rzeczywistości, w innym wymiarze: „Jego odzienie stało się lśniąco białe”. Było to dla nich wielkie przeżycie, dotychczas nigdy nie oglądali Chrystusa w takiej postaci. Widzieli Chrystusa na ludzki sposób, jako towarzysza palestyńskich dróg.
Tabor – Przemienienie się Chrystusa – ma znaczenie dla każdego z nas, dla naszego codziennego życia, dla naszej formacji ducha, dla poznania bliżej Chrystusa, ukochania Go.
Znamy Pana Boga, który obsypuje ludzi darami i do takiego Boga najczęściej wyciągamy ręce. Natomiast nie chcemy znać Boga, który doświadcza człowieka lub wystawia na próbę jak Abrahama.
Dzisiejsza liturgia słowa ukazała nam dwa wydarzenia: najpierw Abrahama wstępującego na górę ,aby złożyć syna Izaaka w ofierze oraz Jezusa wstępującego na górę, żeby się przemienić pierwsze czytanie jest zaczerpnięte z Księgi Rodzaju:” Bóg wystawił Abrahama na próbę i rzekł do niego: «Abrahamie!» A gdy on odpowiedział: «Oto jestem» – powiedział: «Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jaki ci wskażę”.
Możemy sobie wyobrazić, co działo się w sercu Abrahama. Kochał Boga, a także kochał swego jedynego syna, otrzymanego od Boga. I teraz ten umiłowany Bóg, dla którego poświęcił życie, stawia mu takie wymagania. Jak bardzo bił się ze swoimi myślami: posłuchać Boga czy nie? Zabić swego syna, bo tak Bóg żąda czy nie? Miłość Boga zwyciężyła i kiedy Abraham przygotował wszystko, Bóg powstrzymał jego rękę przed zabiciem syna. Bóg miał już dowód, że Abraham miłuje Go ponad wszystko. Ofiara więc stała się testem prawdziwości wiary i miłości Abrahama do Boga. Człowiekowi małej wiary rodzi się pytanie: Czy Bóg nie za dużo wymaga od człowieka. I na to pytanie odpowiedź daje nam drugie czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Rzymian:” Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby także wraz z Nim wszystkiego nam nie darować? Bóg żądał ofiary z syna, ale i sam złożył w ofierze swego Syna. I dał dowód, że wszystko daruje tym, którzy w Niego wierzą, pokładają w nim nadzieję i szczerze Go miłują.
Idźmy teraz Kochani z Jezusem i Apostołami na górę Tabor.” Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką”. Było to niedługo przed pojmaniem, męką i śmiercią Zbawiciela. Spośród Apostołów, wybrał tylko trzech: Piotra, Jakuba i Jana. Im ukazał na górze swoje prawdziwe oblicze, Boską moc, umocnił i przygotował na czas próby który niedługo ma nadejść. To umocnienie jest bardzo ważne, bo tylko silna wiara, pełne zaufanie Chrystusowi pomoże im przetrwać wszystkie próby, załamania, prześladowania oraz wszelkie trudności.
W dzisiejszą II Niedzielę Wielkiego Postu, Kościół chce także i nas wyprowadzić na Górę Tabor – Przemienienia, abyśmy inaczej spojrzeli na świat, na problemy, na drugiego człowieka. Bóg pragnie, abyśmy dostrzegli Jego obecność w tym wszystkim, co się wokół nas dzieje. Pragnie, abyśmy usłyszeli i zapamiętali, że Chrystus to Syn Boży, którego powinniśmy słuchać..”To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”. Prawdziwa przemiana, nawrócenie polega na codziennym wpatrywaniu się w Boga – Jezusa Chrystusa. Musimy przemieniać, zmieniać i dostosować swoje życie do Ewangelii, a nie – jak niektórzy to robią – dostosowują Ewangelię do swojego życia, wybierając z niej to, co przyjemne, wygodne i niewymagające.
Moi Kochani!! Rozważając tajemnicę Przemienienia Pańskiego, prośmy Boga, o przemianę naszego życia. Prośmy o wiarę w Niego, o zaufanie, o głębokie przekonanie, że On wie najlepiej, co dla nas dobre. Prośmy o nadzieję, którą wyrażaliśmy powtarzając refren dzisiejszego psalmu: ”W krainie życia będę widział Boga”. Prośmy o nadzieję na to, że osiągniemy niebo. Czy jest to możliwe, abyśmy nawrócili się, przemienili swoje życie i doszli do nieba? Tak jest to możliwe!!!!Taką możliwość daje nam właśnie Jezus, który przez Kościół zaprasza nas na Górę Przemienienia, a jest nią niedzielna Eucharystia. W Eucharystii, w tej Mszy świętej, Jezus staje się obecny, wszyscy jesteśmy świadkami tej wielkiej tajemnicy przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa.”Jeśli kto spożywa moje ciało i pije moją krew ma życie wieczne”! – mówi Jezus. Tak więc, podobnie jak Apostołowie, jesteśmy uczestnikami Przemienienia Pańskiego. Uczestnicząc zaś w sakramencie Komunii świętej, wzmacniamy naszą wiarę, nadzieję i miłość, przemieniamy swoje życie, nawracamy się.
Kochani! Niedzielna Msza święta to nasza Góra Przemienienia. Tu widzimy Ciało Chrystusa, możemy Go dotknąć i przyjąć do swego serca. Korzystajmy z tej ogromnej szansy, możliwości, a wtedy z pełnym zaufaniem i pokojem w sercu powtórzymy za autorem psalmu „W krainie życia będę widział Boga” Amen
Dodaj komentarz