Ewangelia (Mt 22, 15-21)
Oddajcie cezarowi to, co należy do cezara,a Bogu to, co należy do Boga
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza
Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Jezusa w mowie.
Posłali więc do Niego uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu powiedzieli: „Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?”.
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: „Czemu Mnie kusicie, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową”. Przynieśli mu denara.
On ich zapytał: „Czyj jest ten obraz i napis?”.
Odpowiedzieli: „Cezara”.
Wówczas rzekł do nich: „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”.
Trudne było życie Jezusa na ziemi. Trudne gdyż Jego przeciwnicy i wrogowie nieustannie Go śledzili i próbowali Go złapać choćby na jednym słowie, by móc Go jak najszybciej oskarżyć .Faryzeusze, mimo swej przewrotności ,nie mogli tego dokonać. Jezus w rozmowie z nimi zawsze potrafił im dać wyczerpującą odpowiedź. Dzisiejsza Ewangelia, która za chwilę usłyszymy, prezentuje nam taką scenę, z której wydawałoby się, Jezus wyjdzie pokonany. Faryzeusze stawiają Jezusowi pytanie: czy godzi się płacić podatek Cezarowi czy nie. Jezus im odpowiedział stanowczo: „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga.”
Ewangelia, która usłyszeliśmy dzisiaj, jest jednym z tych tekstów, które zapadają głęboko w pamięci, jest jednym z tych fragmentów, które znamy dobrze, ponieważ poruszają tematy związane z naszym życiem codziennym i trudnościami, jakie w nim napotykamy. Przyjrzyjmy się obecnie zdarzeniu przedstawionemu przez ewangelistę Mateusza. Przed Jezusem staja uczniowie faryzeuszów i zwolennicy Heroda, zadając Mu pytanie dotyczące płacenia podatku. Widzimy ,jak jest ono przewrotne w swojej treści. Najpierw chwalą Jezusa później zadają to pytanie:” Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?”.Pytanie bardzo trudne ze względu na sytuację i okoliczności, w których zostało postawione. Nie jest to pytanie na które Jezus miał tylko odpowiedzieć. Jest to pytanie które zmierza do podważenia autorytetu Jezusa u ludu, jest to pytanie aby można by było Jezusa oskarżyć. W konsekwencji ściągnąłby na siebie prześladowanie ze strony władz rzymskich. Jezus, znając przewrotność pytających prosi o podanie monety i w słowach „Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”, ukazuje pewien system wartości, którym winni się kierować ludzie w swoim życiu. Podobne sytuacje często pojawiają się w naszym życiu. Jako wierzący i chrześcijanie stajemy wobec problemów rozdzielenia między tym ,co świeckie, a tym co należy do sfery duchowej, do naszego życia religijnego.”Oddać Cezarowi to, co należy do Cezara”, oznacza wywiązanie się z obowiązków wobec państwa, które powinno zapewnić każdemu swojemu obywatelowi podstawowe warunki do życia i rozwoju.
„Oddajcie Bogu to, co należy do Boga” oznacza oddanie swojego życia, serca i duszy Bogu. Zatopienie się w Jego prawdziwej miłości. Bóg stworzył człowieka i zbawił go ofiarując swego Jedynego Syna, aby w ten sposób wyraziła się Jego nieskończona miłość. Bóg pragnie, abyśmy ten dar przyjęli i odwzajemnili. To oznacza dać siebie w pełni, podporządkowując całe swoje życie. Dać całych siebie Bogu oznacza podjęcie trudu przekształcanie tego świata, w świat boży pełen miłości i miłosierdzia. Chrześcijanami i ludźmi wierzącymi nie jesteśmy tylko w świątyni, w czasie sprawowania liturgii, ale także i można powiedzieć przede wszystkim poza jej murami. Dramatem naszych czasów jest zanikanie w postawie ludzi wierzących świadectwa o przynależności do Boga i do Kościoła jako wspólnoty uczniów Jezusa. A przecież powołaniem każdego z nas jest budowanie Królestwa Bożego na ziemi, działaniem w naszym życiu zgodnie z Ewangelią miłości, dawanie świadectwa o prawdach takich jak: prawo do życia, poszanowanie godności osoby, sprawiedliwość, równouprawnienie wszystkich ludzi, aby w ten sposób wyeliminować zło i grzech z życia rodzinnego, zawodowego. Jest to misja której nie możemy się wyrzec, ponieważ decyduje o istocie naszego bycia człowiekiem wierzącym.
Dodaj komentarz